Pamiętam, czytając Twój poprzedni blog około 10 lat temu, gdy pisałaś o tym co nas czeka, że zmiany klimatu już się dzieją i nie ma co liczyć na ich zatrzymanie. Że będziemy musieli zapomnieć o naszych wypielęgnowanych ogrodach i o życiu do jakiego przywykliśmy. Wtedy uważałem, że mocno przesadzasz. Oczywiście rozumiałem, że kiedyś to nastąpi, ale pewnie w dalekiej przyszłości. Najlepiej nie za naszego życia. I przez tych dziesięć lat wydarzyło się tak wiele, począwszy od polityki, od tego co spotkało nas ze strony dojnej zmiany, przez ogrom szkód jakie wyrządzone zostały przez nas Przyrodzie, aż po te okropne zmiany, które nie czekały kolejnych stu lat, tylko przyszły już teraz. Przez ostatnie lata, dotarło też i do mnie wiele z tego o czym opowiadałaś w "Drugiej stronie ogrodu". Moje podejście do ogrodu zmieniło się całkowicie. Z wielkiej pasji do niekończącej się pielęgnacji i utykania roślin, które nie miały szans na przeżycie w tych warunkach, do symbiozy z bardzo dużą dozą szacunku do otaczającego świata. Każdy sezon jest przełomowy. Widzę jak giną kolejne "okazy", które nigdy nie chciały czuć się w Polszy, tak jakby tutaj była Anglia. Najwspanialsze jest jednak to, że Przyroda nie znosi pustki i wypełnia każdą lukę czymś zdecydowanie bardziej właściwym. Nagle okazało się, że nie ma potrzeby walki z Kretami, Nornicami, Osy mają pełne prawo do swojej przestrzeni i nikt na tym nie traci. Podsumowując tę przydługą pisaninę, jestem Tobie ogromnie wdzięczny za Twój aktywizm. Chcę żebyś wiedziała, że nawet jeśli coś budzi początkowy opór, to jednak zwykle pozostaje w głowie i zmusza do przemyśleń. Ja patrzę w przyszłość z wielkim optymizmem, bo zdałem sobie sprawę, że Ziemia poradzi sobie bez nas zdecydowanie lepiej niż my radzimy sobie sami ze sobą.